Biecht eener schuldige

45

’n man — ergert zich nóg over wat ’m voorgezet wordt, als-ie den volgenden dag onder beulshanden komt.

Met ’n niet te beschrijven verwoedheid, mishandelde-ie den ongelukkigen ouwen haan, die waarschijnlijk nooit voor surplus bij spekulatie z’n éérewoord had gegeven, op zulk ’n domme manier, dat de saus (die ’r prachtig uitzag) naar alle kanten op ’t tafelkleed spette. Ook ’n nonchalance van Corrie, die niet scheen te weten, dat men de saus bij kip afzonderlijk serveert. Bij twist over beursnoteering, heeft geen vrouw lust zelf in de keuken op te doen.

Hoe ook geërgerd, keek ’k strak toe.

Toen gebeurde wat ’k voorzien had.

Bij ’n nieuwe knauwing van ’t beest, dat ’t zelfs in dezen toestand te kwaad kreeg, weerbarstigde de stuit over den rand op de tafel.

Weer werd ’k kop van Jut.

„Dat is niet te snijjen!”, sprak chéri ontstuimig ’t voorsnijmes zwaaiend: „da’s ’n karkas! Da’s ’n mummie van vóór den zondvloed! Dat kan geen stèrveling eten! ”

„Als je je minder op die kip wou wreken,” zei ’k ijzig: „zou dat niet gebeurd zijn.”

„Jij laat je alles in je handen stoppen!” zei-ie driftig, de saus van ’t tafelkleed met ’t plat van ’t voorsnijmes lepelend, wat natuurlijk niet lukte, elk beraden mensch in kon zien. ’t Liep ’r aan de andere zij met straaltjes af.

’k Heb schilders op die manier zien mengen.

Saus stelt andere eischen.

Om het sneue incident — sneu, ’n expressie van Joosten — niet te rekken (met gekibbel wordt ’n taaie haan geen malsche kip), schelde ’k de veiligheidsklep, die met ’n deemoeds-gezicht de portie kluiven voor de