Biecht eener schuldige

42

Popelend, ijselijk kalm, nam ’k ’n draad groene sajet voor ’t blaadje naast ’n rozeknop.

Hij, geïrriteerd door m’n zwijgen, liep zich sterker op te winden.

Ineens stond-ie stil, stoof op, schreeuwde:

„Heb je me niet verstaan?”

„Ik heb je verstaan,” zei ’k scherp: „maar ’k geloof niet, dat ’t noodig is, dat Corrie en de schoonmaakster je óók verstaan.”

„Da’s mijn zaak!” zei-ie zoo driftig, dat de aeren aan z’n slapen zwollen, en opnieuw op en neer stappend, gaf-ie me ’n tweede laag:

„Dat maakt kleedjes! Lorren van kleedjes! Prullen van kleedjes, zonder te informeeren naar de noteering! Als je morgen op straat staat, blijf je dan nóg borduren om me te sarren?”

„Ik sar je niet,” zei ’k alles in ’t borduurmandje bergend — ’r moest gedekt worden —: „’k dénk ’r niet aan je te sarren, maar ’k wil niets meer van jouw verboden gespekuleer weten. Hou me ’r buiten. Dan doe je me ’n genoegen.”

De vuisten op de tafel steunend, keek-ie me aan. „Dus ’t raakt jou je kouwe kleeren niet, als we geruïneerd zijn?” —, sprak-ie ingehouden, bijna heesch. ’k Schrikte even.

Wel hebben mannen de gewoonte te overdrijven, maar z’n gezicht had zulke wanhoopstrekken, zulke gecerneerde oogen, dat ’k ’n kort oogenblik begaan was. „Zijn we geruïneerd?”, vroeg ’k ’m raak aanziend. „Wor je eindelijk wakker?”, zei-ie opgewonden.

„Ik vraag óf we ’t zijn?” herhaalde ’k, toch zonder hevige belangstelling.