Biecht eener schuldige

4i

Beschaafd-rustig bordurend, schrikte ’k.

Z’n nijdige hand had ’t bitterglaasje zoo driftig neergezet, dat de voet knapte.

Met ’t gebroken glas in de hand en ’n vuurroode kleur (dat hatelijk bitteren!) kwam-ie los.

„Dus ’t gaat jou niet an?” vroeg-ie met ’n allermalst verwijt in z’n stem.

„Wat?” zei ’k, den tafellooper pluizend.

’k Begreep wat-ie bedoelde.

’k Zou ’n zottin geweest moeten zijn, als ’k ’t gesprek van verleden week Maandag in ’t portaal, daarna voor ’t huis van Luuk Joosten, vergeten had.

’k Wóü niet begrijpen, wou ’r niets van hooren.

Als je man tegen je zin, van ’n anderen man, aan wien je geen verplichting wil hebben, geld leent om mee te spekuleeren, en ’t achter je rug doet, dan voel je ’t als iets zoo minderwaardigs, dat je geen medeplichtige wil zijn, ’r geen woord over spreken kan.

Met kippedrift (aardig, vlak vóór de kip!) opstaand, lei-ie de stukken van ’t glas op ’t presenteerblaadje en zenuwachtig op en neer loopend, de handen in de zakken, ’t hoofd nog rooder dan straks, zei-ie:

„Jij ben ’n vrouw zoo zónder temperament, zoo onverschillig, zoo zonder ’n grèintje nadenken, dat je eiken man uit z’n vel zou doen springen! Dat borduurt! Dat blijft rustig met wol knóéien! Dat vraagt niks, terwijl ik op heete kolen zit!”

Ik bewoog niet.

Als ’k me voor de situatie interesseerde, zou allicht in m’n verontwaardiging loslaten dat ’k geluisterd had, gehoord van de drie duizend gulden op éérewoord!