Biecht eener schuldige

40

Sinds ons diner bij Joosten is-ie onoprecht.

Half zes, kort voor ’t eten, terwijl-ie z’n bittertje dronk, werd de krant gebracht.

Zonder Corrie te wachten, die de trap al opslofte, stoof-ie op de bus toe.

En bij de deur, koortsachtig-ongeduldig, las-ie de beurs-noteering.

Toen-ie weer binnenkwam, de hand in ’t papier verknepen, vroeg ’k niets.

Aan z’n gezicht zag ’k dat-ie geprikkeld was.

Vraag je ’n geprikkelde, dan krijg je ’n minder heusch antwoord.

Zwijg je, dan werkt je stilte als ’n roode lap.

Man en vrouw weten dat.

Als ik ’n minder humanitaire bui heb, gebruik ’k hem als kop van Jut, leg ’k zout op elk van z’n gebaren, zoek ’k achter z’n lach, hindert me z’n redeneering — wij zielslieve tortels...

Hij schonk z’n dèrde bittertje, herlas de noteering, zat zich te échauffeeren.

Ik borduurde ’n tafellooper.

Als je ’n meid èn ’n schoonmaakster aan ’t werk heb, kun je niets beters doen.

’k Heb misschien drie dozijn kleedjes afgeborduurd in de laatste jaren.

De ontvangkamer ligt ’r vol mee — de kennissen zijn voorzien.

In dat opzicht heb ’k ’n moderne opvoeding gehad.

Altijd bezige handen, altijd knutselwerk, waaraan niemand wat heeft.

Idealer kan ’t niet.

Ook niet huishoudelijker.