Biecht eener schuldige

34

Je moest kunnen lézen, wat ’r in de hersenen van ’n ander voor geheimzinnigs spookt....

„Moet je Eduard spreken?”, vroeg ’k ’n onderwerp zóékend.

„Ja,” zei-ie.

„Over wat?”

,,’k Weet niet of je ’t weten mag,” sprak-ie ’n beetje bevreemd.

„Hebben jullie ’n complot?”, vroeg ’k glimlachend.

„O, wel nee,” antwoordde hij.

Net kwam Eduard binnen.

Omdat ’k merkte, dat ’k te veel was en omdat ’t gehakt beneden wachtte, ging ’k de kamer uit.

Buiten deed ’k ’n laagheid.

’k Luisterde.

Joosten sprak. Z’n aangename donkere stem klonk.

„Hier heb je de drie duizend gulden, die je me te leen heb gevraagd. Op je eerewoord binnen ’n maand terug, niewaar?”

„Op m’n woord van éér,” zei Eduard.

In de keuken kneep ’k verwoed ’t gehakt.

Tóch. Hoe afschuwelijk.

’k Heb aan tafel geen woord gepraat.

’k Wou niet zeggen, dat ’k geluisterd had.