Biecht eener schuldige

33

„Waarom is Lies niet met je meegekomen?”, vroeg ’k zonder ’m aan te kijken.

„Lies voelt zich niet lekker,” zei ie den hoogen hoed tusschen de vingers balanceerend: „Lies ligt te bed.”

„Ziek?”

„Wat zwak,” praatte-ie zonder de hartelijkheid, waar-mee-ie zoo straks naar m’n gebrande vingers ge-informeerd had.

Alle mannen ’t zelfde. Pas de différence.

„Maak je    je    dan    niet ongerust?”

„Ze    heeft    ’t    zoo    lang,” ontweek-ie: ,,’r longen zijn

niet absoluut in orde. Sérieus is ’t niét” ...

Hij zweeg. Ik zweeg.

Buiten was ’t ’n kort oogenblik ’t zwermend gejoel van musschen die ’n vondst bevochten.

Ik ben wrééd.

Als je zoo iets hoort vertellen van ’n vrouw, die je als vriendin ontmoet, met wie je babbelt en praat, bij wie je    dineert,    en    die je toch niet kan zetten    — als

je zoo    iets    hoort,    zonder innig meegevoel,    zonder

begaanheid, dan analyseer je in jezelf ’n vaagverschrik-kende gemeenheid.

„Ga je zélf over Lies — of vertrouwt ze jou niet?”, vroeg ’k zoo stijf, alsof ’k ’t over ’t weer had.

„Soms zelf — mééstal ’n bevriend collega,” zei-ie zonder verdere verklaring.

’n Vluchtig moment zagen we mekaar aan.

Toen keek hij naar den grond, ik naar het tafelkleed.

Het was ’n zeer behoorlijk gesprek.

Niemand had ’r iets op af kunnen dingen.

En toch...

’k Geloof aan de onschuld van niémand.

Biecht eener Schuldige,