Biecht eener schuldige

32

’k Ging ’m voor naar de huiskamer, liet ’m even alleen, om m’n handen bij ’t fonteintje na te wasschen.

„Zoo,” praatte ’k, ’m ’n hand toestekend: ,,’k kon je geen gehakt-hand geven.”

„Ben je zóo ’n ’t huishouen?”, vroeg-ie m’n hand vasthoudend.

„Ja,” zei ’k, ’t warm glacé van z’n handschoen sterker door de frischheid van m’n huid voelend: „de meid is weggeloopen. ’k Knoei nou zoo’n beetje zelf — met één hand. Da’s lang niet makkelijk als je gehakt moet kneden.”

„Heb je je bezeerd?”, vroeg-ie hartelijk.

„Nog al,” lachte ’k.

„Toch niet erg?”, zei-ie nog altijd met mijn hand in de zijne, met zulk ’n toon van innemendheid, dat ’k ’r stug van werd en m’n hand terugtrok.

,,’k Maal niet om ’n kleinigheid,” antwoordde ’k ’m ’n stoel toewijzend: „hoe maakt je vrouw ’t?” „Slapjes,” zei-ie koel.

Als je met ’n anderen getrouwden man alléén ben, schijnt ’t ze te hinderen, wanneer je naar de vrouw informeert.

„Je zult ontriefd zitten,” sprak-ie, om de gaping aan te vullen, ,,’k geloof dat ik zonder meid niet te eten kreeg.” „Dan kom ik bij je koken,” zei ’k lachend: „gister hebben we aardappels zonder zout gehad en als ’k me niet vergis, heb ’k vandaag ’t gehakt tweemaal gezouten.” We lachten allebei.

Toch met ’n gêne.

’t Was de eerste maal, dat we onder vier oogen waren, ’n Man en ’n vrouw, die bij mekaar vriendschap vóélen, nuchter over biefstuk en gehakt kouten, esca-moteeren ’n ondergrond van gedachten...