Biecht eener schuldige

28

de ramen lagen te kijken, of ’r ’n moord was gebeurd.

’k Weet zelf niet, wat ’k ’r in m’n woede, terwijl ’k tegen m’n vingertoppen stond te blazen, heb uitgeflapt.

Wèl herinner ’k me, dat ’k h&ar voor de schade aansprakelijk stelde.

Dom van me. Aartsdom. Als je je pijn doet, wil je je altijd wreken. Als Eduard ’n graatje in z’n keel krijgt, komt ’t door mijn praten — als-ie zich bij ’t slijpen van ’n potlood in z’n vinger jaapt, kijkt-ie zoo valsch als ’n poes, waarvan je ’n jong uit ’t nest neemt — als ik me aan ’n speld prik, heb 'k ’n kattigheidje voor hèm over.

De mensch is normaal, als-ie pijnloos is.

We hebben behoefte aan zon, warmte, zondebokken.

Ongracieus in de keuken kijvend, met ’t uitzicht op de open monden der overburen en de geroosterde theerozen, terug-bekeven door de meid, die zich geen cènt van haar loon zou laten aftrekken, wikkelde ’k m’n vingers in lapjes zoete olie, en op de kamer boven, slordigde ’k m’n paperassen, met de versche, menschkundige opmerkingen over ’t individu man, z’n snor, z’n point d’orgues, in de schrijf-nécessaire.

’t Vandaag met de glibberige sporen van zoete olie herlezend, voel ’k grooten lust ’t zaakje te verscheuren.

Als ’r weinig avontuur in je leven geschiedt, zit je, in je zoogenaamd Dagboek, gebeurtenisjes als ’n beschimmelden citroen uit te persen.

Wat moet ’k me eergister verveeld hebben, om zulke onbelangrijkheden uit te pluizen!

Kan één sterveling, achter zulk „typisch” gebabbel, ’n tikje van iets anders zoeken?