Biecht eener schuldige

Donderdag.

Bij m’n laatste aanteekeningen ben ’k door gegil in de keuken, waar de vlam in ’t petroleumstel was geslagen, gestoord.

Honderd keer zeg je ze de stellen schoon te houden — telkens staan ze te walmen.

’k Kon eerst niets van schrik doen, toen ’k de vlammen zag.

De gordijntjes voor ’t eene keukenraam hingen lustig te branden. En ’n rook zóó sterk, dat je in ’n hoestbui schoot, nauwlijks kon zien.

De meid, gillend en huilend, was op ’t bordesje bij de tuindeur gevlucht.

Ineens stevig toestappend — waar haalt ’n laf mensch den moed vandaan? — greep ’k ’t laaiend stel bij de ooren, en voorzichtig voor de aanzuigende vlammen wijkend, smeet ’k ’t door ’t ander geopend keukenvenster in den tuin, waar één oogenblik ’n heusche brandgloed om pas gestekte theerozen kwam.

De meid bezwoer, dat ze ’t niet helpen kon, dat de wind — die ’r heelemaal niet was — de vlam in het réservoir had geploft — ik ging vinnig tegen ’r te keer, dubbel uit m’n humeur door de gemeene bijting van m’n vingertoppen, die leelijk gebrand waren, èn door de miserabele nieuwsgierigheid van de villabewoners aan de achterzij, die met open mond uit