Biecht eener schuldige

24

diertje van ’n lyrischen tenor, over wien ’k gister wat neerkrabbelde — even ’n tusschenzin: kijkt Pim je charmeerend aan, verliefd, veroverend, snoezig-coquet, dan zet-ie op elk van z’n oogen ’n point d’orgue, ’n heusche, echte point d’orgue! O, ’n beestje van aanstellerij ! Tusschenzin exit — haalt-ie de rooie haren van z’n snor tusschen z’n vingers op, dan zèg ’k niets, vradg 'k niets, glimlach ’k enkel in de richting van z’n oogen mee.

Als ’n man in ’n koffiehuis of publieke gelegenheid z’n snor bedraait, meent-ie zich aantrekkelijk te maken voor ’n andere vrouw.

’k Laat Eduard z’n gang gaan. ’t Amuseert me. ’k Moet al schrijvend bij ’t denkbeeld lachen, dat ’k op m’n man jaloersch zou künnen zijn.

Quant a moi mag-ie flirten zooveel-ie wil. fa m’est égal.

Zie ’k ergens aan ’n koffiehuistafeltje dat ’n andere man als ’n maniak boven z’n mond te keer gaat, dan vermaak ’k me kostelijk.

Zou ’r op de wereld één vrouw bestaan, die zich geflatteerd voelt, door zulk onschoon, imbeciel gewriemel?

Waarom kurketrekken ze zich geen vlok in ’t hoofdhaar, genre Napoléon?

Is ooit ’n vrouw, ’n echte, levende, voelende vrouw aangetrokken, gebiologeerd, bezweken — de geliefde uitdrukking verleid gebruik ’k niet, omdat ’k niet geloof, d&t ’n vrouw verleid wordt, als ze niet wil, wil, wil — voor ’n betoog, dat bij onsmakelijke snorharen begint ?

Taxeert ’n man ons zóó laag?

Moeten we ze bij dat toiletmaken in de armen vliegen ?