Biecht eener schuldige

25

Eergister ben ’k, naast Eduard zittend, door ’n snor lastig gevallen — ik, vrouw op jaren.

Als ’k opkeek, zag ’k telkens twee oogen, twee wenkbrauwen, de ééne helft van ’n snor met ’n neergeknikte punt (als ’n verdord slingertje klimop) — èn ’n werkende hand.

Onaangedaan door die geweldige hulde lepelde ’k van m’n advocaat, en na ’n poosje wéér opkijkend, herzag ’k de twee oogen, de twee wenkbrauwen, de ctndere werkende hand.

Het was ’n mal gezicht.

M’n hemel — (curieuze genoeglijkheid, dat nooit iemand „m’n hel!” zegt — terwijl toch ’t begrip hemel zoo tergend van saaiheid en braafheid is. O, die „hemel” met z’n dominees, pastoors, spekslagers, kuisch gebleven bakers — hoe griezel ’k ’r van!) — m’n hemel (va!), heb ’k Fransch, Duitsch, Engelsch geleerd, ben ’k tot de kennis van Shelley, Keats, Georg, Verlaine, Perk, Kloos gekomen — ’k hou van realisme maar zoo-zoo — om door den rythmus en cadans van snorharen ingepalmd te worden?

’k Ben geëindigd met meelijden te glimlachen, kreeg toen nog — bespotting! — gekibbel met Eduard, die vond dat ik aanstoot gaf, derhalve den onrustigen snor begon te fixeeren.

De man, die ’t in z’n snor zoekt, die z’n kuif opsteekt, als ’n haan of ’n doffer, die ons met z’n ongelukkige snorharen en z’n dierbare oogen-point-d’orgues embêteert, is ’n stumper, ’n stom, vervelend individu.

’r Is niet één getrouwde man, die den snor voor de eigen vrouw bedraait.

Eenmaal getrouwd, moeten ze gepord worden, zich eiken dag te laten scheren.