Biecht eener schuldige

19

En de snel-toegevouwen krant stak-ie in z’n binnenzak, ’n Seconde later, naast mekaar door de laan wandelend, kon-ie ’t niet onder zich houden.

,,’k Dee liever alles dan nóu te eten,” sprak-ie bedrukt. „Waarom?”, vroeg ’k.

„Omdat, omdat,” haperde hij, de kiezelsteentjes van den weg met z’n wandelstok tippend: „omdat ’t mis is.” „Met de fondsen natuurlijk,” zei ’k, zonder geheel te begrijpen w&t ’r gaande was.

„Ja,” sprak-ie stroef, en ’k voelde meelij met’m, zoo rood-gespannen als z’n hoofd boven ’t glimmend boord stak. „Zijn ze èrg gedaald?” informeerde ’k.

„En hoe!”, begon-ie uit te leggen, met ’n vrinde-lijken glimlach z’n hoed afnemend voor de Willemsens, die achter hun tuinhek charmant groetten: „Dag meneer — Dag mevrouw.” — Ik zit vast, zoo gloeiend vast, als ’k 'r m’n heele leven niet voor gezeten heb. Da’s ’n daling zonder eind. ’k Heb je de laatste drie weken niet ongerust willen maken — ’k verzeker je, dat als ’k niet geholpen word, door God-weet-wie, ’r ’n ongeluk gebeurt.”

Z’n stem beefde van bedwongen ontroering. Met ’n aimabel gebaar nam-ie weer aller-correctst z’n pasgestreken hoed voor de familie Jansen af, die in de serre, bij ’n apéritief, huiselijk en gezellig over ons en anderen zat kwaad te spreken. Ook ik groette innemend.

En terwijl ’k Eduard vroeg, waarom-ie me niet eerder ingelicht had, kreeg ’k ’n sympathiek gevoel, omdat ’k ’m nu sterker voor me zag, in de situatie van vannacht, toen-ie als schijndoode lag. ..

„Jij ben geen vrouw,” zei-ie geprikkeld: „geen vrouw waaraan ’n man klagen kan. Je interesseert je tóch voor niets.”