Biecht eener schuldige

*4

’r Zijn menschen die zeggen — ’k meen ’t gelezen te hebben — dat de hopelooze eenzaamheid van ’n land-schap, bij ’t heensluipen van den nacht, voor andere eenzamen ’n troost is. Misschien. Mogelijk als je iederen dag zoo schrikbarend vroeg uit je bed stapt. Op mij, met m’n op ’t zeil ijskoud geworden voeten, drukte de verstarde tegenstand van veld en bosch, de grijs-leege druiling van takken en groen en hemel, als ’n lustelooze droefenis, als ’n wreede onverschilligheid van het Wezen, dat we niet kennen — ouwer gewoonte schrijf ’k ’n groote W! Sublime ce petit dieu! — voor de stoornissen en bewogenheden van onevenwichtige menschen.

Even ben ’k languit gaan liggen op de sofa, de handen gestramd onder ’t loomzware hoofd.

Bij de trage aanzweving der kamervoorwerpen, de klok met ’n koper glimseltje, ’t bufïfet met ’n glans op ’n pul, ’t nokkend getroebel der judaspenningen in de vaas, den wijkenden schijn op ’t glas van ’n portret, heb ’k ’n poosje liggen hijgen, de afmatting tusschen m’n oogen, als ’n drukkende, schrijnende wond in de hersenen, voelend, ’n Stuipende golving van sentimentaliteit — hoe moet ’k ’t anders noemen ? — dee de huid om m’n mond trillen.

’r Was niets in dat oogenblik, dat me warmte tot leven had kunnen hergeven.

Of ’k aan m’n man dacht of aan den è.nder, ’t bleef één, ’n ontevredenheid zonder grens, ’n vermoeid tobben over iets, dat geen vorm had.

Heelemaal koud, ben ’k weer naar de kamer gegaan. Hij sliep. Sliep zonder ’n enkele hoorbare ademhaling. Z’n lippen bewogen niet, z’n neusvleugels bewogen niet. Z’n hand lei als vermarmerd in ’t bleek, aanfilterend licht.