Biecht eener schuldige

13

randjes-geglim van z’n valsch gebit niet ziet, als-ie ’n berceuse voordraagt of ’n lied van Schubert, zitten wij vrouwen met vochtige oogen, zouen op zoo’n oogenblik dat beestje ’n zóén kunnen geven, ’t Is ridi-kuul. En je ontkomt ’r niet aan.

’t Nachtdonker heeft z’n hinderlijke zijden.

Vannacht ten minste, misschien onder de werking van ’t opgewonden ge-pen, of van andere dingen, heb ’k geen oog dicht gedaan.

Al de ouwe middeltjes, tellen van een tot honderd, ’n neusgat dichthouden, ’t eindeloos citeeren van ’n zelfde, vervelend rijmsel — ’t hielp geen zier.

Om half vier ben ’k opgestaan, zoo zachjes mogelijk om hèm niet te wekken.

Als-ie bij zoo’n gelegenheid wakker wordt, voelt-ie zich den heelen volgenden dag martelaar, en omdat-ie tegen mij niet goed durft, wreekt-ie zich op de meid, die voor alles ’n standje krijgt.

In de voorkamer, bij ’t raam, heb ’k ’n half uur gezeten, kijkend naar den zwaren dauw op ’t veld, de zwak-aan-vagende, door mistige nevelen geslurpte boom-lichamen

De groote, breede laan, met ’r grintweg en schulp-paden, leek van dichtbij ’n doolhof van schaduwen en zwellende dampen — naar de zij van ’t bosch schimden de toppen der populieren, als zwakke rookwuivingen boven een op aarde rustende wolk.

Alles was zóó doodelijk stil, zóó bijna dreigend van zwijgenis, zoo zonder gekende kleur of vorm, zóó ontdaan van de dingen, die den dag maken, dat ’t blauw-aarzlend gesproei van den adem op de ruit, ’n welkom beletsel werd langer te kijken.