Biecht eener schuldige

12

allen-dag, die uit dwaze, óngroote, bijna trage pijniging schrijft, de échte dichters grievend gekwetst worden, als ze, wat dan toch hun sm&rt was, versatineerd, ver-polijst zien, tot ’n schoonheid-van-woorden...

In vroeger dagen, heb ’k boven m’n aanteekeningen wel ’ns zoo op m’n ivoren penhouder zitten bijten en knarsen, als ’k niet over m’n ónmachtig gevoel heen kon, als ’k bij den wachtenden inktkoker hijgde en snikte, dat m’n clows-van-tranen allerkoddigst op ’t papier vielen. Wanneer die uiting na ’n poosje gedroogd was, de bladzij den schijn van ’n ongezellige morspartij kreeg, had ’k, geloof ’k, meer verteld, meer smartelijks gewrocht, dan ’k ’t gister deed.

Vreemd, ’r Zit onzuivers in. ’k Denk, dat als je ’n dichter van nabij zag huilen, met rooie gezwollen oogen en ’n verleelijkten neus — de schoonste huilende god wórdt leelijk — de meeste auteurs zijn ’t van huis uit — ’k denk, dat als je z’n gezucht, z’n gejammer, z’n gekreun in dezelfde kamer aanhoorde, je ’m mogelijk ’n vervelenden treurwilg zou vinden, terwijl z’n verzen je te pakken nemen, inniger dan in douceur op ’n regenachtigen middag.

Pim, de lyrische tenor van de Opera, vooreergister op bezoek, is ’n diertje, een van die kwasten, die ’n wildvreemde vrouw denken te veroveren, door lodderig te kijken en naalden aan ’n snor te draaien — Pim, met z'n fluisterende moppen, waar de mannen om brullen van ’t lachen, Pim, met z’n verliefdheid op lekker eten en belegen Bourgogne, z’n dure vesten en gouden ringen, Pim is in één woord ’n hoogst onsympathiek diertje — en toch, als ie zingt, je ’t gouden-