Biecht eener schuldige

9

op te maken, na ’t gebruik van ’n halve pot Crème Sim on nog éven wrange lijnen om en bij ’r neus houdt, nee, ’n óüwe vrouw speelt geen glijbaantje meer.

’k Had nooit kunnen denken, dat ’t leven met zoo’n Vciart langs ’n helling ging.

’t Geluk kómt — ’t kómt niet, redeneer je, als je achttien ben, de knoopjes van je peignoir telt — ’t komt zéker niet, taxeer je met bittere kalmte, als je diep in de acht-en-dertig, en ’t liefde-zonnetje je ’n kouwe, opgeblazen, waterige pompoen lijkt.

’k Zou op ’t oogenblik kunnen huilen en lachen — ’k doe geen van twee, omdat ’t tot niets dient en omdat je ’r geen grein plezier in kan vinden, je in je eentje als ’n opgewonden malloot aan te stellen.

Bij twaalven. Over ’n kwartier is-ie thuis, ’k Moet voor z’n kalfskotelet zorgen, ’s Zondags staat-ie op wat bizonders bij ’t tweede ontbijt. Ik krijg ’r geen boterham in.

Wat is ’t duister heerlijk!

Van nacht, klaar wakker, heb ’k aan donkere oogen liggen denken.

’k Zeg donker, zonder me te compromitteeren. De meeste kennissen, vrinden, hebben bruine of zwarte oogen. Willemsen niet, Van Aalst niet, Jansen met z’n hangbuikje niet. En m’n man niet.

M’n man heeft blauwe oogen, die als-ie an z’n derde pommerans toe is, donkerder worden.

Twee donkere, mooie, sterke oogen.