Biecht eener schuldige

105

De tranen schoten in m’n oogen. Gezegend, dat ’k aan de zij van den schemer stond, ’k Had moeite me in te houden. Of’t het opgekropt gevoel van den heelen dag was, ’k weet ’t niet — ’k moest de nagels in ’t vleesch persen, om m’n wrok niet uit te razen — om ’t den vriend, die met z’n eigen gevoel ’n loopje nam, niet toe te gillen, hoe verlaten, hoe eenzaam, hoe over ’t wanhopige heen ’n getrouwde vrouw wordt, die ’r man nog enkel terug hoopt te zien, omdat ze met eten, drinken, kleeren, welstand, afhankelijk is.

’k Raasde niet, gilde niet.

Onderhield hij Lies niet op dezelfde manier? Had-ie niet pas verteld, hoe-ie zich ’t veulen-gedoe afleerde?

Wat hadden wij aan mekaar? Wij! Wij, met onze doodgeklopte harten?

„Joosten,” zei ’k met een hinderlijke beving in de stem : „da’s de tweede maal dat je op bezoek komt — met ’n vrindschappelijke bedoeling — ’k ding ’r niet op af — ie zult me ’n plezier doen ’t bii die twee keer te lèten.”

’t Was ’r uit — ’k had ’r dadelijk spijt van.

„Waarom?”, vroeg-ie me strak aankijkend.

„Dat weet ’k zelf niet. Da’s zoo’n ingeving.”

’k Brabbelde, had geen argumenten.

„Is dat,” zei-ie, z’n hoed op tafel leggend en bedaard neerzittend: „is dat omdat ’k ’n ongevraagde opinie gaf?”

„Nee.”

„Niet dït&rom?”

„Nee.”

„Waarom dan?”, insisteerde hij.