Biecht eener schuldige

IOI

bezoek an ’n vrouw wier man op reis is, op te dringen — dacht ’k aan ’t tweede ontbijt. Bij ’t rekken van den middag, bij ’t grijze, down-makend gedruil van wolken en boomen, begon ’k ’t kwalijk te nemen dat-ie zich niét liet zien. Zeker was-ie Lies bij ’r zuster Trees gaan opzoeken. Wat z’n plicht als getrouwd man — met ’n ongestelde vrouw — was. Kwart voor vijven hield ’k ’t niet langer uit. ’n Hond van een van de buren, vastgelegd in z’n hok, begon lang, erbarmelijk te huilen. Voorteeken van ’n dooie. Dat gerekt gehuil, ’t gestadig neerdruipen van den regen, maakten me zoo zenuwachtig, dat ’k van m’n gezicht schrikte, toen ’k ’t in den spiegel zag. Wat word ’k oud, dacht ’k, ’n paar witte haren uit-trekkend — wat word ’k wanhopig-oud, terwijl ’k pas acht-en-dertig ben. Toen ’n afleiding zoekend, ben ’k ’n glaasje Bénédictine gaan drinken, ’k Drink ’t nooit, ’k Kan niet tegen drank, ’k Vind kunstmatig-opgewarmde hersenen de grootste, lafste vernedering voor ’n mènsch... Na m’n eerste Bénédictine, heb ’k ’n tweede gedronken, toen ’n halfje. Hoe kunnen ze daar vróólijk onder worden? Om zes uur zat ’k te huilen, te huilen... En al huilend ben ’k in slaap gevallen, loom, gedrochtelijk droomend, tot ’k bij achten door de schel werd gewekt. Hoofdpijnachtig ging ’k naar de deur, de onaangename lucht, van ’t stukje lenden, dat benee in de keuken lustig stond aan te branden, ruikend.

Vóór ’k open dee hing ’k den ketting in den haak, bevreesd in ’t eenzaam huis door den een of ander overvallen te worden — Cor had tot tien uur vrij. Dan, nóg ’n weinig angstig, vroeg ’k door den kier: „Wie daar?”...