Biecht eener schuldige

100

Ook nu. Wat ’k hierboven babbelde, hindert me. Als ’k ’t ergens anders zou lezen, zou ’k ’r geen Spielerei achter zoeken.

Wat nemen geschreven gezegden ’n anderen schijn — ’n schijn van romantiek aan.

Romantiek, idylle, ideaal, doen me in ’t burgerbestaan aan ’n half pond Leidsche kaas, dat je op ’n warmen dag, ter conserveering voor vliegen en stof, onder ’n heldere kaasstolp zet, denken.

’t Eerste uur, op de nette ontbijttafel, zie je ’t symbool van romantiek, idylle, ideaal.

Den volgenden morgen is de stolp bleek, bezweet — ’t halve pondje door spleetjes en schimmel besprongen.

’k Geloof dat ’k in m’n jeugd óók zoo ergens onder ’n stolp heb gestaan.

’n Katterig mensch moet niet denken, allerminst gedachtetjes stellen.

Zondag, nè. Luuk Joosten’s avondbezoek, heb ’k in ’t leege huis — Corrie had vrij — ’n dag van doodelijke verveling doorgebracht, ’t Regende. Reden om uit te gaan was ’r niet. ’k Heb gelezen, door ’t venster gekeken. Telkens weer door ’t venster. Wachtend, of ’r niet één bezoek kwam, onverschillig welk. De akeligste, miserabelste praatjes zouen ’n weldaad geweest zijn. Altijd door tekkerende regen op daken en in goten, geeft je ’n gevoel van rampzalige verveling! Wat hou ’k van Coenen, wat heb ’k ’n behoefte m’n handen te wasschen na ’n brok ideaal van Borel!

... Om vijf uur was ’r nog niemand geweest. Niemand. Als Joosten maar niet zoo mal doet, om nóg eens ’n