Biecht eener schuldige

99

Dien middag in ’t bosch — toen we gezamenlijk op ’n hooiberg waren geklommen — mekander met hooisprieten plaagden.

En nóg later, weer op ’n wandeling, toen Lies en Eduard op den weg bleven — wij in ’n vastgemeerd bootje klommen, lachend in den waterspiegel keken.

Nog ’n anderen keer, ’n warmen zomerschen dag, toen ’k met hem en Lies had gekuierd, we op ’t mos zaten. Lies sliep van vermoeienis, toen al zwak. Ik, voorovergebogen, school onder m’n strooien hoed, ’n hoed met ’n breeden rand. Hij keek naar me, kéék met gespannen pupillen — ik, ónder den strooien hoed, zag z’n kijken, voelde z’n kijken, onderging z’n kijken — keek terug. Niemand zag ’t. Hij wist niet dat ’k ’t zag — ’k had geen reden ’t te verbieden, omdat-ie naar m’n hoed keek. Lies werd wakker. Voelend dat ’r iets niet in den haak was, zei ’k midden in ’n gesprek, zoodat niemand — behalve hij, ik — den ondergrond begreep: „Kan jij óók door je strooien hoed héénkijken, Lies?” — Toen heb ’k ’m bleek zien worden.

Weer later — onverklaarbaar dat futiliteiten bijblijven ! — kwam-ie na ’n reis van ’n paar maanden onverwacht bij ons binnen, zei terwijl we alleen waren: ,,’k Ben blij dat ’k je weer ’ns zie, mevrouw” ... Dat blij zei-ie zoo bijzonder. En den laatsten keer — ’t allerlaatste — toen-ie achter ons vrouwen in den schouwburg zat — ’k z’n adem bij m’n haar voelde — zitten bleef — ’t behaaglijk vindend — ’n kwartier lang — ’t zacht beweeg van m’n haar door zijn adem...

’k Schrijf geen uren aaneen.

Soms fingeer ’k ’n datum — soms vervolg ’k na dagen.