Muziek en magere lapjes (serie Heijermans' Camera)

Is ’n genegenheid, 'n liefde op ’t eerste gezicht, en dat is in de lijn van 'n beter, innerlijker, magisch-schooner leven — beweegt niet elk mensch in ’n eigen glanzen huis, waarin alleen ’n zeker iemand, ’n paar bevoorrechten, ’m door eenzelfde af-gestemdheid, zonder voorbereiding of nadere kennismaking, zien? — ’r is ’n bij elkaar moeten behooren tot ^yt malle zieltje ’t glazen huisje ontvlucht, maar er is ook 'n acute aanvoeling, dat je binnen 'n paar uur, morgen of overmorgen, door ’n kijken, ’n gebaar, ’n woord als ieder ander, voor niet te overbruggen afgrondjes komt te staan, dat je met mekander, gelijk 't raak-voelend volk ’t definieert mot k r ij g t. Ik giste, wist, onderging ’t dien avond, na de groentensoep, de botjes met mosterdsaus, de kaneelrijst. Tante Pie en ik hadden elkaar soms toevallig, of ⁹r ’n schichtige draad van pupil naar pupil spon, in de glimlachende oogen gekeken, ’k Had wat stofjes van den rand van m'n diepe bord gewreven. Je moet zulke propere reflex-be-weginkjes, de steigerende paardjes van je overigens goed-ge-dresseerden wil, leeren te bedwingen tot je alleen voor je bord zit. ’k Had, net toen ze met de tengere botjes, die *r uitzagen of ze kringetjes onder de oogen hadden, ’n wijnglas met vinger-afdrukken onder handen en bewreef ’t met m’n servet. „Ach, me lieve mevrouwtje,” verweet tante Pie dadelijk: „dat kan heusch niet, hoor...” En ze glimlacherde ’r bij, zoo als alles dien eersten avond met ook 'n feestglas-wijn voor haar, 'n glimlach van generatie op generatie, van vader op zoon, ging. 'k Had, bij ’t zelfde plotselinge openzuchten van de deur op Jan's en op mijn servetbord, in de bedding van rijst en kaneel, 'n schijfje boter gestreken uit ’t Keulsche potje, dat in ’t huwelijksreisvalies was mee gesmoken stond ’r juist houdingsloos mede te hengelen, niet goed wetend in welk geheim loket ’k ’t zou deponeeren. Tante Pie zag ’t en zag ’t niet. *t Was een vrouw met manieren, opvoeding, eruditie, kortom ’n keurige vrouw. Ik had misschien alleen wat te weinig levenservaring en zelf-beheersching tegenover haar — niet. Janneman?

Nog terwijl Jan aan de lektuur van de rubriek Kunst bezig was — daarmee begint en eindigt-ie 'n krant — kreunde ’t gaskomfoortje of ’t verslikte.

„De vlam slaat 'r in,” waarschuwde ik, maar bij ’n tweeden lucifer kwam V geen vlammelektongetje meer.

„Ik denk,^,, zei Jan — als 'n man in zoo'n geval ik-denk zegt, wéét-ie —: „Ik denk dat tante Pie zoo verstandig is geweest, den meter af te sluiten, ’t Is ’n speciaal komfoortje, dat ik