II
„Dat lijkt naar niets! Heb je de opera gezien?” vraag ’k ongeduldig.
„Mensch,” zegt-ie nuchter: ,,’t is taaaateretaaaa...”
’k Laat ’m praten en lachen — hij had me ’r tusschen genomen — ga de straat op — over half acht — loop in ’n muziekwinkel
binnen, vraag ’n klerk die van toeten noch blazen weet — val ’n
juffrouw in ’n grammofoon-platen-magazijn lastig — spreek ’n paar kennissen aan die de Kalverstraat bekuieren — en drentel diep-rampzalig van den Dam naar ’t Centraalstation en van ’t station naar ’t Rembrandtplein. Over achten, opgejaagd, moe in m’n kop, ontmoet ’k ’n heer met ’n viool onder den arm. Ha, ’n muzikant!...
„Excuseer,” zeg ’k met ’n welwillendheidsglimlach om de wereld te veroveren: „... kent u de opera „De Favoriet” van Meyer-beer..
„Die is niet van Meyerbeer, maar van Donizetti,” haarklooft de man onmiddellijk — zeldzame pedante anstellers, die muzikanten: of ’t ’r op ankomt van wie ’n opera is!
„Maar kent u ’r?” vraag ’k blij.
„Op m’n duimpje...”
„Hoe is dan de melodie van...?” zeg ik voor de zooveelste maal. En jawel! Uitstekend! Ik fluit ’t ’m na, druk ’m dankbaar de hand en blijf de regels in één zet herhalen tot ’k ’r tegen wil en dank, al stappende en naar de gracht spurtende, de melodie van de „Marseillaise” mee begin te verwarren en op de hoogte van ’t huis geen geluid durf te geven, omdat ’k ’t wéér finaal kwijt ben.
’t Regent — ’t giet —- de boomen zijn dakgoten geworden — de klok slaat negen en ik loop met m’n defecte onmuzikale ziel onder m’n levensmoeden arm. Tien passen voor me uit fluit ’n slagersjongen herhaaldelijk en met stuitend opzet ’n tingeltangel-refrein en ’n dienstmeid verschijnt aan ’n betralied keukenraam. Aan de overzij van de gracht wordt ’t begin van ’t Engelsche volkslied gefloten en zie je ’n vrouw over ’n kozijn bungelen. Ik kreun, span me in, fluit ’n ongearticuleerd falset je, probeer ’t nog eens — en beknars m’n tanden van opgekropte woede... Kwart over negen. Half tien...