Vuurvlindertje

„Waarom loop jij 't water in, sallemanderse kwajongen V* schold 'n ruwe stem : „vooruit na je huis, of je krijgt nog ’n pak rammel op de koop toe 1”

„Ik ken 't ommers niet helpen — ik doe ommers niks,” babbelde Jo, de bril, die-ie in z'n hand hield genepen, weer met de ijzers over de oren hangend ■— vast en stellig had-ie 'm bij 't snikken afgenomen, had-ie geen land en geen vaart gezien, en nou met de zwemmende brilleglazen zag-ie haast net zoveel, hoogstens de uniform-knopen van de agent en 't glimmen van de stuurstang der fiets.

„W^at zit daarin ?” vroeg de norse stem, en de hand wees naar 't valies en de kartonnen doos.

„Me kleren en me boeken . . . .”

„Maak open 1"

De druipende mouwen van de jongen trilden bij de lussen van 't touw, en in de nu zo sloom neer-vadzigende mist, dat 't zwart der wilge-stam-men 'r in verdoezelde, en je witte adem 'r geen sporen in trok, geeuwde 't valies z’n bek met de jongensboeken en kinderdingen open. Van diefstal afkomstig was ’t niet ■— daar hoefde je geen speur-dersogen voor te hebben.

„Bij wie mot je wezen?” informeerde de stem in de mist, met goediger ondertoon : je kon je al haast niks zieliger denken dan 't wurm met ’t doodsbleke gezicht, de grote ijzeren bril, de kletsnatte pet, de om 't magere lichaam persende, siep-lende kleren en de, bij iedere beweging van de jongen, klukkende schoenen, ’t Water droop met klevende roetstraaltjes langs z'n wangen, en de klep van de pet lekte zo smeuig, of ’r ’n volge-regende dakgoot over-liep.

98