Vuurvlindertje

lopen. Hij wou niet met 'm samen. Hij wou niet met de man, die ’m uit de Gevangenis zo dikwijls geschreven had. As-ie nou op me toekomt, prakkizeerde-ie, en zijn ogen Averden 'r nog groter bij dan toen-ie in de lamp had zitten kijken, smijt 'k me hele rommel op de grond en ga 'k zo hard, zo an één stuk hard lopen, dat-ie me niet meer inhalen ken, die vent, die vreemde kerel, die met ’n mes *n levende vrouw gemold het, en met z'n handen vol bloed zo rustig is gaan slapen, dat de marrechaussees ’m niet wakker konden krijgen .... Zolang-ie bij nicht met 'r grauwen en snauwen ingewoond had, was-ie geen seconde bang in 't donker geweest. Nou liep-ie te klappertanden in de verklittende schaduwen van de mistige morgen, bij de zwarte grijparmen der bomen, ’t bleek-walmende land, de opkolkende dampen, die zo naar de hemel op werden gezogen, dat je de wolken al niet meer zag. Waarom-ie 't gedaan had, hoe-ie ’r precies toe was gekomen, wat 'm 'r heen jakkerde, terwijl-ie toch ’n reus-van-'n-jöngen met haartjes op z'n bovenlip, die-ie met z’n stuk-gebeten nagels kon vastpakken, was, kon-ie later an geen sterveling zeggen ■— hij had ’r geen andere dan troebele herinnering an — misschien had-ie zo lopen suffen, was-ie in de mist zo bijziende geweest, dat-ie de walle-kluiten niet opgelet had ■— en misschien had-ie zo gegriend en zich zo verlaten geweten, dat 't 'm niemendal meer kon schelen .— hij lee, zonder houvast, in 't water, en net toen-ie dacht : 't kan me niks verdijen of ’k verzuip, of ^;k Koert en Lena en Friedel niet meer terugzie, greep 'm iemand in z’n nek en kreeg-ie ’n paar draaien om z'n kop.

Vuurvlindertje 7    97