Vuurvlindertje

kaarsje onder de koffie ging helemaal uit —• de raamgordijnen zwaaiden zwakjes omhoog — en tante Toos verdronk met Kobus, Koert en Jo in de nakwakkende stilte —- want Friedel, de wufte, snoepende, bewegelijke, ’t poppe-figuurtje met ’t Madonnakopje, had voor 't allereerst 'n menselijke klacht geuit, en lei over de stoelleuning heen, zonder 'n tikje anstellerij, 'r verdriet uit te snikken. Ze was de derde die avond. En 't sloeg in. Een paar manne- en twee paar jongensogen keken tante Toos, die dat op ’r geweten had, verwijtend, vernietigend, haat-dragend, al naar de innerlijke stemming aan. En omdat de oude vrouw ditmaal op slag voelde dat ze tegenover de vreemde te ver was gegaan, probeerde ze dadelijk 'n lap in de gescheurde vriendschap te zetten, bakte letterlijk zoete koekjes door de tranen van ^;t meisje met *n extra-versuikerd kopje koffie en 'n uit ’t bereik van de visite gehouden trommeltje kraakverse allerhande, te drogen. Dat hielp radicaal, en geen kwartier later was de kamer grijs en grauw van de opbulkende rookwolken uit Kobus' pijp, en zat Friedel, zonder hoed en mantel, sigaretten met de jongens te dampen, zonder dat Toos de vrede met stekelige opmerkingen verstoorde.

„Nou het Jo mijn daarnet 'n brief van zijn vader laten lezen . . . begon de vrouw met de sneeuwklokjes-haren, die op dat ogenblik weer op 'n kloek met bij 'r behorende kiekens geleek : „en in die brief staat . . .

„Ach nee, juffrouw 1” schrikte Jo, en z’n pupillen werden zwart achter de brilleglazen.

„Stil maar/' zei tante Toos : „ik vertel niks meer as ik vertellen mag 1 . . . In die brief staat,

₉3