Vuurvlindertje

stond te plukken. De grommende vrouwestem werkte dadelijk als 'n bezem, die opruiming hield.

„Ben je nóg niet weg, Friedel? Je moeder en de grootmoeder zallen je liefhebben 1 . . . As je verdorie mijn dochter was, zette ik je in 'n lijs-ie en hing ik je op 1 't Bennen mijn zaken niet, maar je most mijn niet met verlamde benen voor stoethaspel laten zitten .... Of mot je moeder 'r voor opstaan ? . . ”

,,Iek hab mijn vrijen abend,” beet Friedel van zich af : ,,en u hoeft mijn niet die les te lezen .... Als mijn vader mij zeit: jij hóeft oend jij mag niet voor tien uur werom kommen «— iek zorg zelf voor die hele boel, begrijp iek niet wat u van mijn wil

,,Ik wil niks I” snauwde tante Toos gastvrij: ,,as ik mijn hoed opzet en ik mijn mantel antrek, blijf ik geen uur kletsen van-ouwe-en-jonge-Jan

„Als iek mijn hoed opzet/' zei Friedel met tranen in 'r mooie ogen : „ies dat omdat iedereen vanavond oenfriendelijk voor mij ies .... Iek leg niemand wat ien de weg .... Dat ies voor mij kein pleizier altijd met zieken oem te spriengen .... Dat doe iek iedere dag, iedere nacht, oend dat ies voor een joeng meisje kein bestaan . . . . Giesternacht bien iek driemaal opgestaan oend vannacht bien iek gar niet op mijn bed geweest, zo lastig als Omuttel bleef oend zo oenrustieg als moeder war .... Dan bien iek froh bei lieben, guten Mensen te zijn, maar iek kan niet tegen boese Augen oend niet tegen mensen, die kein Wort sagen . . . .”

'r Viel 'n bom in ’t kamertje •—¹ 't electrisch licht danste — de kachel werd schor -— ^}i waxine-

92