Vuurvlindertje

der o£ 'n vader te veel, of ouwers werden as kwajongens behandeld ....

,,Zeit u nou toch wat . . . .” drong de jongen met 't uile-hoofd aan, en omdat-ie Koert op de trap hoorde, en-ie z'n beste vriend nooit dat geheim had verteld, trok-ie de brief uit de handen van de onredelijk en vermoeid tobbende vrouw met de zilver-witte haren.

,,Daar ken ik op me woord-van-werachentig geen raad in geven,” schrikte tante Toos op : ,,je nicht zal toch niet zo'n slet van 'n wijf zijn, om as ’n ongelukkige man, dfe z'n schuld menselijkerwijs geboet het, en die met zichzelf genoeg te stellen zal hebben, bij 'r anklopt, 'r deur op slot te houen, en 'm geen poot in 't moeras toe te steken ? .

„Me nicht”, zei de jongen met 't eigenwijs »ernstig gezicht, en hij trachtte zich fatsoenlijk uit te drukken : „me nicht is geen nicht, maar 'n vergiftigde adder — en me vader is 'n . . . .” Hij hield zich in om niet te schimpen, maar z'n kleur en z'n driftogen zeien de rest.

Toen kwam Kobus de keuken in, vroeg stug, geprikkeld door iets van de huiskamer, waar Koert en Friedel ineens ’n schik van belang schenen te hebben, of 't nodig was dat moeder zich hier met Jo opsloot ? As dat de gezelligheid van de Zondagavond most worden, ging hij ’n dozijn straatjes om. Daar stoof tante Toos, in ’r wiek geschoten, bij op. Of-ie goed bij z'n hoofd was ? Of-ie 'r ooit over geprakkizeerd had, om Zondagavond in z'n eentje te kuieren ? En .—- floep 1 in ’n driftbui, draaide ze 't keukenlicht uit ■—■ bolderde de huiskamer in, waar Friedel weer met 'n schaartje uit haér naaidoos an de jongen z'n vingers

91