Vuurvlindertje

ogen, en dacht over de meer as krankzinnige verhaspeling van de dingen in 't leven na. 't Was 'n rarekiek, waarbij je verstand ’t vierkant aflei. Reken is an, nou zaten 'r twee boven in 't slaapkamertje, de wezen van 'r zuster en warmden mekaar natuurlijk weer tegen 'n pleegmoeder, die zich voor ze kapot had gejakkerd, op, en as ze dat niet deeën spanden ze toch tegen 'r samen, met 'n geheimzinnigheid, die de laatste maanden 't kleine huishouen verpest had ■—* en in de huiskamer speelde 'r bloedeigen zoon, die 'r pas had laten voelen, dat zij met 't weekloon van hèm afhankelijk was, en dat as-ie z’n zinnen op ’n meissie zette, zij na de bedeling kon sjezen ; spelde haar zoon stommetje, omdat-ie voor ’t eerst van z'n leven op 'n kind van nog geen achttien, dat in de valsigheid zwom, dat al de mannen van de wereld ongelukkig zou maken, omdat ze enkel an opschik en snoepgoed dacht, was verkikkerd — en datzelfde meissie, met 'n gezicht om je laatste centen an toe te vertrouwen, zo liederlijk-onschuldig, en om tegelijk 'r huid vol te schelden, omdat je nooit wist of je 'r van achter of van voor zag, bleef nou met opzet 'r tijd an ’t lezen van 'n verfonfaaide krant, die ze amper kon verstaan, verdoen, terwijl 'r grootmoeder en 'r zieke moeder van haar hulp afhingen, en geen poot zonder 'r konden verzetten —- en op de keukenstoel over 'r hing 'n jongen met 'n gezicht of 'r spoken in z'n buurt de horlepiep dansten, omdat-ie zich voor z'n vader schaamde, en 't liefst an de haal zou gaan, om 'm in de kleine plaats, waar niks verborgen bleef, te ontlopen .... Kinderen waren ■—- ze wou niet denken wat ze dacht . . . . 'r Was of 'n moe

90