Vuurvlindertje

over 'r statiesleep struikelde, en de muts over ’r oren zakte.

C ,, Wat hei-je nou weer geflikt, merakel I Mot 'r weer 'n winkelhaak in me enigste rok ? Je zei 't laten, o£ 'k stop je in 't kolenhok zoas laatst .... Jij ben geen meissie met al je streken — 'k zal je haar nog korter laten knippen en je -n broek aantrekken, dat-je voor schandaal as jongen ken rondlopen .... Gek dier van 'n kind ] ... . Verdraaid merakel van 'n meid 1"

Tegen de grimassen van ’t kleine, zich an niks storende kleuter-wijf je lei ze ’t voor de zoveelste maal af. Krimpend van *t lachen, met 'n manslach, die roffels in 'r borst met de piepende scharnieren sloeg — ’t eindigde altijd met 'n blafhoest, nou de bronchitis 'r telkens weer te pakken had — builde ze in de stoel met de wie-blende poten, en met moeite kraakte ze ’t 'r uit : „Hou je op, beest I . . . . Zei je ’t laten, gek spook 1"

Maar as ze zich zover gewonnen gegeven had, ’t kind 't merkte dat ze aardig gevonden werd, kon ze schreeuwen en bulderen-van-'t-lachen, begon 't eerst goed en niet meer tegen te houen. De brutale schooier dribbelde nou as de juffrouw uit 't boekwinkeltje, wiegde krankzinnig met ^;r heupen, spitste op 'r tenen rondom de gedekte tafel, en hield de pook as ’n purresol bij 'r hoofd.

,,Schei je uit V’, gierde moeder, 'r tranen drogend en tegelijk de natte sneeuwkwakjes van 'r voorhoofd vegend, ’t Was om ’t te besterven, nou ook Piet, die 't rumoer en 't geschuier van de rokrand langs 't vloerzeil niet hebben kon, van z'n heetgestoofd zitje omlaag kwam, en met

9