Vuurvlindertje

gekromde rug en 'n knoet-van-'n-staart, achter ^ft sleep-einde andanste. Bij God, ’r zat veel meer wind in de lucht, as de kinderen en de dieren dol deeën .... 't Meisje schaterde nou ook om poes met 'r groene ogen en 'r witte snor .— de ketel op ’t potkacheltje, die 'n duit in 't zakkie wou doen, en 't spektakel lang niet genoeg vond, zwabberde met 't deksel as 'n bezetene op en neer ■— de wasem floot met benauwde lach-gil-letjes -— de kachelpijp snorkte as oom, as-ie in z'n slaap vergeten had z'n mond dicht te doen ■— en werachentig nou schuddebuikte de bruine koffiekan op ^}t Waxiene-lichie met klotsende plof-fles, of ze van binnen van plezier barstte, en zich van buiten zo koest as in de kerk, as 'r dienst was, hield. Alles in 't met de warme hutspotkliek van vanmiddag, de glimmende borden, de blank-ge-poetste lepels en vorken, wachtende kamer, lachte, glimlachte, glunderde mee. Tot zelfs 't glas van de portretten, waarin gele brokkies van de lampekap leeën te drijven, bewogen of ze wat wouen zeggen, en de zwart-ovale lijstjes tjengelden an moeder's omgebogen haarspelden, en wreven d’r rugjes tegen 't behang, of je in je bed ’t klimop tegen de buitenmuur hoorde.

,,Allemachtigste, wat 'nkeet 1” zei moeder, ’r bij opstaand, omdat ze 'r as van ouds bij an ’t hoesten raakte, en je 'r zittend in stikte. Maar ze voelde zich in 'r besloten-warm honkje, met ’t wind-gehuil buiten en de koestering der bij 'r leven behorende malse kamerdingen, en vooral bij de zoet-tintelende vreugde, dat 't veilig-omsponnen nestje zo dadelijk de twee verkleumden met de grote nieuwtjes in zingende gezelligheid zou

10