Vuurvlindertje

delde vinger, in reflex-gebaar onmannelijk an de haal wou gaan.

„Nee,” zei-ie, zich bedwingend om de top niet in de alles genezende mond te steken : ,,ik vind dat-ie zo prachtig wordt . . . .”

„Met jouw fiengers ies waat te begienen,” praatte Friedel, 'r zo stevig op los knippend, dat de nagelgranaatscherven tegen de ruiten kieperden of ’t zomer was en driftige torren de kamer in wouen : „maar met die fiengers van jouw oom ies kein eer mee te behalen .... Jij heb die schoenste fiengers van die hele familie . . . .”

Daar kreeg Koert ’n kleur bij. As-ie ’t met z’n ongelukkige voet tegen iedereen aflei, en zich altijd geduld en in 'n sfeer van meelij voelde, had-ie ten minste iets, al was 't niet veel, waarmee-ie de anderen de ogen uitstak. En omdat ’t ’m bij die lofuiting, terwijl de vingertoppen as krimpgesnejen vis trilden, en 't heldhaftig niet wouen laten merken, warm om 't jongenshart werd, en z’n ogen 't zwanedons van ’t blote halsje betreuzelden, zei-ie zo verlegen en preuts of hij ^}t meisje en zij de jongen was : „Ik ben zo lelijk, dat 't niet veel zeit, as me vingers . . . .”

„Dat zaag jij maar,” zei de listige bezoekster, die, van af 'r haar met ’n odeurtje tot 'r lage schoentjes met strikjes verzorgd was : „jij heb schoene augen, Koert. ...”

„Meen je,” glimlachte de manke jongen, en om goed rechtop te staan, leunde-ie op de gezonde voet en trok-ie de horrel zo sterk mogelijk omhoog — al had ze ’m nog honderdmaal meer pijn gedaan, zou-ie geen kik hebben gegeven.

„lek zou vroeger voor die oorlog manikoer zijn

80