Vuurvlindertje

woorden tegen 'r gezegd had, snauwde dat 't haar niks anging, dat ze ’r zich niet mee te bemoeien had. Toen was zij, dik op 'r tenen getrapt, eerst na de keuken gelopen, en toen ze werom keerde, stonden Koert en 't snekken-meissie allebei voor ’t raam, en babbelde hij net zo veel as zij. Hij rookte 'n sigaret en zij — zo'n naar dier was 't —-rookte net zo hard, en omdat ze natuurlijk niet roken kon, en maar dee alsof, blies ze rookwolken as *n auto, die niet van zijn plaats kwam, en kneep ze *r ogen van de walm toe.

Dat was nog niemedal, dat was 't vieze niet, zij knipte Koert z'n nagels, en dat liet die gróte jongen zich door 'n meissie doen.

,,Zo mooi as jij,” zee-ie : ,,krijg ik ze nooit,” en hij hield dezelfde dooie schelvisogen, dezelfde glimlach, terwijl zij de vergroeide maantjes van z'n ruwe vingers, maantjes, die in al die veertien jongensjaren nog nooit van de ketting waren geweest en nog minder van de wereld hadden gezien, met de botte kant van z'n zakmes trachtte te wieden. ’t Dee 'n pijn, dat je je tanden moest bebijten, om niet hardop Au 1 te roepen, en 't werd nog erger toen ze de leerachtige velle-randjes met z’n zakschaar bij-knipte, en geduldig een voor een de weerbarstige vezels te grazen nam. De maantjes van linkerduim en wijsvinger waren al doorge-kwartierd, maar nou mosten de nagels 'r nog an, en wat ook geen verder uitstel verdroeg : de week-verzameling, die 'r dagschuw onder school.

,,Doe iek jou wee, Koert?” vroeg de indringster, terwijl ’t schaartje in 'n te weelderige bocht, 'n rose-bloederig lijntje achterliet, en de mishan

79