Vuurvlindertje

meer, an geen tijd en geen vrind, die hij beloofd had te komen afhalen — hij zee geen woord, maar nou ook letterlijk geen woord -— liet Friedel met 'r ratjetoe-Hollands alleen klessen, overal met 'r vingers ankommen, en as ze d'r mond leeg had weer uit 't toetje met de Engelse pepermunt, dat op ’t kozijn lee, snoepen ■—- z'n ogen hadden weer de slagroomsoezen-roes — z'n ogen liepen as twee angstige hondjes mee met de kittig-jonge, hupssierlijke bewegingen van ’t Duitse meisje, dat nou is op 'r gemak de portretten an de behangselwanden, de naaidoos met de spulletjes van tante Toos, de boeken van Kobus, tot zelfs de kwitanties en papieren onder ’t brok gesmolten steen, herinnering aan ’t Heerlense werk, bekeek en besnuffelde, en de vertederde glimlach week geen klokke-tik van z'n,gelaat, 'n Paar maal, omdat-ie haar broer was, ze recht op 'm had, had Leentje gevraagd of-ie verder wou voorlezen, maar as-ie 'r hoorde zee-ie met z’n gedachten in 'n ander land: ,,dalijk, Leentje V’ meestal hoorde-ie 'r niet, zat-ie voor zich uit te lodderen, dorst-ie de snuf-al zelfs niet te verbiejen, as ze 'n la van de kast opentrok, om brutaalweg te neuzen wat 'r in bewaard wier. En toen Lena, die zich zat op te vreten van ergernis — zo as ze 't dee as vreemde kinderen an haar poppenwagen of speelgoed durfden kommen, eindelijk met 'n mondje as de vinnig opstaande rugstekels van 'n baars, beweerde, dat ze 't tante zou zeggen, dat as je overal met kromme graai-vingers an-zat, je net zo stonk as luistervinken, toen trok Koert de partij van 't spook, dat 'r met 'n pepermunt tussefn 'r witte tanden uitlachte — en Koert, die nog nooit anders as schatte-

7 8