Vuurvlindertje

anders vertelde-ie 'r nooit meer wat -— dat ze 'r toen ze met z’n allen benejen zo zaten te kakelen, da-je 'r niet bij in kon slapen, onder 't dek lee te grienen, zo'n vreselijk verdriet as ze 'r van had, en zo as ze 't spook, waarvoor ze verrajen wier, wat na 'r gezicht met de opgekwakte haren, had kennen smijten. Ze zag alles nog precies zoas 't gebeurd was ....

Koert had 'r eerst voor zitten lezen uit Max en Maurits, dat ze vanbuiten kende, en waarvan ze elk verkeerd gelezen woord kon verbeteren :

Ach, wat hoort men vaak van kindren,

Die hun medemensen hind'ren 1 Max en Maurits op de prent —

Stonden ook daarvoor bekend.

Als hun ouders hen beknorden En vermaanden braaf te worden,

Riepen ze bij dit vermaan Lachend : „wat gaat ons dat aan V’

En ze had, of de dag duizendmaal-duizendmaal duurde, met 'r hand op z’n schouder zitten luisteren, met 'n niet door-te-knabbelen pepermunt in 'r mond, 'n zó hete, dat-ie 'r keel afbrandde, as je met veel adem hüüü zei. En toen was ^;t inene uit, want ’t snekkenspook, dat altijd met de witte punt van 'r neus tegen de buitenkant van 't raam drukte, om te zien wie 'r in de kamer was, had met *r vingers tegen de ruit geklopt en geroepen : „Maag iek, Koert V’ — en Max en Maurits waren de hoek naast de stoel, waarin hij ze had laten vallen, niet meer uit gekommen. Want Koert dacht an geen voorlezen, an geen hunkerend zusje

77