Vuurvlindertje

Zonnestralen, langs 't gordijn, de tafelpoot, 't zeil met 't koffie-blad, 't kacheltje met z'n nikkelen deurtjes en de schoorsteenpullen bekropen.

Zolang 'n dode in z'n huis is, zijn de onnozele voorwerpen, die dagelijks de tasting van z'n ogen, de aanraking van z'n handen ondergingen, in intieme genegenheidsdrang, in niet te benaderen bevende overgave, om 'm heen — zodra-ie 'r niet meer is, zodra vreemden de stoel, waarin-ie zat, 't boek dat-ie las, de pijp, die bij z'n lippen behoorde, bekijken, voorbij stappen, ontzielen, blijft z'n kamer met wat 'r in was, dezelfde, evenwichtige kamer, maar de voorwerpen sterven 'r in.

Dat vreemde, waaraan ge niet moogt tornen, omdat in 't leven van ieder, heel vroeg of heel laat, zulke verkillende wonderen gebeuren, had niet in die ontredderende mate, maar toch waarneembaar en slopend, in 't woninkje van de moeder van de glasblazer rond-gegrepen, omdat 't kostelijkst ding, 't diep-innerlijkst mekaar vertrouwen, 't geen geheimen voor elkander hebben, door de wrijvinkjes en invretende vervreemding — en vooral door de ogen van Friedel Witter -— gevlucht was. Van af 'r eerste bezoek had 't slanke, toch kleine Duitse meisje, dat haast geen voetstap in 't Philipsdorp had versleten, omdat ze huismoedertje in plaats van 'r ziekelijke, bedlegerige moeder was, tante Toos, die niet zo rap meer kon, al wou ze 't niet weten, van Ko en de kinderen nóg meer verwijderd, en zelfs Jc, 't zoontje van de man, die z'n laatste weken in de Strafgevangenis uit-zat, dee stug en ingehouden-vijandig, als-ie met z'n uileogen gastvrijheid genoot. Friedel, met 'r on-germaans gezichtje, dromerig

7⁵