Vuurvlindertje

sokken de traptrejen, die hij zö kon bestappen, dat ze geen kraakgeluidje gaven, langs-geklauterd, had 'r door 'n gaatje in ’t beschot, waar 'n spijker gezeten had, languit zien liggen — z’n vuist had-ie vefwoed geheven, om de plinten met 'n vloek-van-z’n-eeltige-poot te begrommen — dan zich inhoudend, was-ie omlaag geslipt, en was eigenzinnig op zijn manier, met de jongens en ’t meisje, die *r ’n pretje van begonnen te maken, om as muisjes zo stil heen en weer te lopen, de tafel voor de avondboterham gaan dekken. Vroeger zou-ie met z’n pijp in z'n mond, de slaapkamer ingestapt zijn, en ^fr met 'n rustig grapje na bene jen gehaald hebben — vanavond kon-ie ’t niet ■— hij had niet kunnen zeggen waarom z’n geredeneer, z n stokpaardje ,,dat 'r nog nóóit iemand spijt had gehad, as-ie alles inslikte, z'n stommiteiten, z’n hummeurigheid, z'n kwaje sappen en de dingen, die 'm niet angingen” — 'm in de steek lieten : hij wrokte over iets, dat-ie niet thuis kon brengen, zoals 'n vermoeid mens over 'n ding in de ruimte kan piekeren. Boven lei tante Toos, die zich na de tranenexplosie weer de ouwe was gaan voelen, zich opnieuw en honderdmaal erger op te winden. Vant al deeën ze ’t nog zo zachies, al liepen ze as op d’r blote voeten, zonder 'n bord te laten kletter-rammelen, zonder 'n lepel hoorbaar te bewegen, zonder de keukendeur, die as n roestige katrol piepte, al smeerde je 'r om de week, an te raken — ze snoof *t onraad, of 'r eten an-brandde, of dat 'r iets overkookte. Ze kon ’r zich niet in vergissen. Ze kende zo de stilte-afwijinkjes van de dag en de nacht, dat ze op 'n haar beedte an 't gebabbel van 'n pantoffel, 't op de tenen

67