Vuurvlindertje

moeidheid, die ze meer kreeg, as ze ziek opwond, en ’t zoas zij 't voelde : niet mocht ,,uitvieren", gaan uitrusten, en in één gierigheid huilen, ’t "Was erger as schande, as dat de dank voor je leven van hard-werken-voor-hullie wier. Van groot tot klein waren ze ondankbare varkens, die niemedal voor je over hadden, die je wegtrapten as ze je niet meer lustten. Ze stikte haast in 'r tranen en zelfbeklag, en zo toen ze thuis was, in ’r verbeelding de vijandigheid der twee jongens, die dadelijk op Leent je toestoven, en haar niet eens zagen, ondergaand, sjokte ze dorhijgend de trap naar ^;t slaapkamertje op -— en voor ’t allereerst van 'r leven, liet ze de boel boel, en ging op 't eenzame bed in 't huis van verrajers liggen snikken, en toen ze uit-gesnikt was — want je kon 't op bestelling geen uur achter mekaar ■— lag ze de naarste dingen uit ’t verleden op te halen, om te blijven grienen. Ze dee precies as 'n kind, dat 't tranen-spelletje warm-houdt, om meelij te wekken, en al lang uitgehuild is, terwijl 't nog tragische kreuntjes geeft. Maar 'r was dit verschil, dat 'r behoefte om veel en om *t geringste te huilen, en 't zich opgelucht voelen, as ze zo'n hele poos gewild-sentimenteel was geweest, 'n lichamelijke oorzaak had, waarvan ze nog geen besef had.

Benee hadden de kinderen verwonderd gekeken, omdat tante Toos boven bleef, geen tafel dekte, niks in de keuken klaar maakte, en Kobus, helemaal in z’n wiek geschoten — as. ze 't déé, waarmee ze op straat gedreigd had : ’t in 'r bed kruipen, om de visite niet te ontvangen, en 'm zo in z'n hemmetje te laten staan, was ze nog niet van 'm af •— Kobus was, om zich te overtuigen, op z’n

66