Vuurvlindertje

zetje z*n plekje in de ouwe, ingeleefde huiskamer opzocht, die z'n héle weekloon afdroeg, en zo goed om zestien cent voor 'n half ons baai as om nog 'n boterham vroeg, 't bijna verlept mannetje, dat na z'n wanhopig grienen om de dood van z’n broer in de Oranje Nassau, in 't arbeidsgareel liep of ’t niet anders kon, die nooit meer zo uitgelaten gedaan had, dat zij 'm met opvretende moederogen ,,gekke kerel” kon noemen, niet meer uitbundig lachte en niet meer voor de kinderen as 'n clown goochelde —- die tamme, niets voor zichzelf eisende jong-ouwe sul, stug in z'n eigen gedachten volgroeid, de meerdere door z'n kalmte en ruige geslotenheid, liet haar, die 'm niet anders kon denken as met 'n dampende pijp in de stoel bij 't raam, of met 't pijpe-gewalm onder 't licht van de lamp, voor 't allereerst merken, dat-ie niet enkel voor 't werk op de Glasblazerij, niet alleen voor 't huishoudentje bestond ■— dat-ie man was. En omdat ze zich toch al over-ongelukkig voelde door Koert die tegen 'r in opstand was, en Lena, die 'n ander kind leek geworden, overduizelde 'r bij 't verwijt van de zoon 'n leegte, of God en de wereld tegen 'r waren, of ze in 't eigen huis te veel was. Hij had gezeid, dat-ie verder z'n bek hield — zij, anders fel op 't laatste woord, zelden in 'n hoek gedrongen, was 'r zekerheid kwijt, en omdat 't in de schemer geen aanstoot kon geven, stapte ze naast 't meisje, dat 'r geen moeder meer wou noemen, en naast de zoon, die met 'n paar woorden zo schrikkelijk-veel gezegd had, 'r dikke tranen wegslikkend voort.

*t Liefst was ze klakkeloos op de eerste de beste stoep, in 'n 'r als 'n kou bevangende, radeloze ver

Vuurvlindertje 5    65