Vuurvlindertje

man, die ziek over niks moeilijk maakt, en de rookwolken uit z'n altijd bruin mondhoekie spuiend, kwam-ie weer naast 'r —- en begon van zijn kant werendig te praten, wat-ie maar zelden dee.

,,Ik weet niet, moeder,” gromde-ie 'r ingehouden op los : ,,wat jij in de laatste tijd onder je lejen het, en wat je 'r mee denkt te bereiken . . . . As je maar één ding wil onthouen, da-je 'n man van om en bij de dertig niet as 'n onmondig kind mot behandelen .... D'r is gedome geen land meer met je te bezeilen .... Je zal nog maken da-we allemaal de smoor in krijgen . . . .”

,,Dat zal me glad me zorg zijn, aaprvan-'n-jongen 1” viel Toos 'm driftig in de rede -—- was dat 'n klessen waar zo'n ongehoorzaam nest bij was. Van de weromstuit rukte ze 't meisje nijdig vooruit, en met 'n kramp an 'r hart, die 'r stoterig dee hijgen, zee ze nog : ,,de deur staat èllek uur van de dag voor jou en iedereen open . . . .” „Nou loop-ie te klessen,” betoogde Kobus bot — de enkele keer, dat-ie loskwam, dee-ie ongemakkelijk -— „en we motten mekaar bij meningsverschil niet dadelijk an de deur herinneren .... Want as ik 'r achter me dichttrek ken jij 'r kwalijk weer open krijgen .... Ik vergeet niet wat jij voor óns doet, as je hemeur je niet steekt, maar jij vergeet wat 'n gezonde kerel voor jóu laat .... En nou hou ik verder me bek . . . .”

Nog nooit had-ie zo'n toespeling gemaakt, en nog nooit had de moeder met 't spierwitte haar zo'n hartklopping gehad. De zwijgende zoon, die met de bezonken bedachtzaamheid van 't in zichzelf gekeerd mens van huis naar de Glasblazerij ging, en van de Glasblazerij zonder 'n enkel ver

64