Vuurvlindertje

neerde Jo, en nou-ie z’n vettige brilleglazen an z’n zakdoek van de voor-vorige week schoon wreef, knipperden z'n ogen onder de egeltjes-we nkb r a u-wen, of 't daglicht 'm hinderde : ,,an dood hebbie niks .... Ik heb nou 'n boek waarin je alles vindt .... Da’s prachtig, hoor .... W^e leven in kracht en door stof . ...”

,, Als je dood ben, kan niemand je wat doen . . .,” zei Koert, en met z'n vriend begon-ie 'n boom op te zetten over de dingen, waarover ze 't met z’n tweetjes dikwijls hadden, als 't te veel van de boeken-wijsheden in de onrijpe hoofden 'n veiligheidsklep zocht. Met tante, die niks wist, bij alles 'n grote mond opzette, om niet te laten merken, dat 'r 'n lege pot op ’t vuur stond, kon je niet uitpraten, en Ko gaf je nooit asem -— die grinnikte enkel of-ie alles al lang dubbel en dwars had verstouwd, en je nog altijd met je gedachten ,,de mazelen en waterpokken had,” zoas-ie 't op zijn manier zei.

Magdalena, de nog lang niet boetvaardige, was terwijl op bezoek bij de jeugdige bandiet, die met 'n verband om z'n hoofd eindelijk weer op was gestaan.

Het was 'n onpleizierige ontmoeting geweest, want de Duitse grootmoeder zat enkel in 'r leunstoel met 'r handen-van-vel-en-blauwe-bladders te beven, zei geen woord ■— de moeder, met kussens in 'r rug, zei 'n paar maal : ,,Ist daas daas freche Loederchen . . . ? ■— de jongen met ’t ingepakt hoofd stak z'n tong tegen 'r uit, as z’n vader ’t niet merkte, en dan trok zij 'r neusje in harmonica-rimpeltjes, als 'n hond voor-ie z'n tanden laat zien -— tante Toos, gegeneerd en ver

61