Vuurvlindertje

ze, zoas ze 't vroeger fijntjes kon, met 'r gevrejen en 'r allemaal lieve dingetjes an 't oor gezeid, dan zou de wrok al gauw zijn gesleten -— ’t was geen misdaad as 'n voor 'r jaren zo aanzienlijk meissie zich verdedigde as ze angevallen wier -— maar 't kind bleef 'r met 'n hardnekkigheid, waar je paf van stond, en zonder zich ook maar effen te vergissen tante noemen, en as ze bij 'r in 't bed stapte, hield ze zich of ze sliep, in plaats zo as vroeger dicht tegen 'r an te kruipen, en ’s morgens 'r verhalen te doen, waarbij je krom lee van 't lachen, en je niet snapte, waar 'n kind van die leeftijd de gekke wijsheid en de malloterij vandaan haalde. As ze zich herinnerde, dat ze de wildzang wel meer 'n afstraffing had toegediend, 't vinnig tegenspartelen van ’t meisje, de gesprekken over de hand, die boven je graf uitgroeide als je je ouwers dreigde, maar de verzoening, die 'r soms in minder as geen tijd volgde, omdat 'r op de hele wereld geen kind was met enkel geheugen voor 'n klap of 'n boze bui ■— hoefde ze niet lang te prakkizeren, om te raaien wie de koppige rekel had opgezet, wie de schuld was, dat ze onder zulke omstandigheden, zo naar bleef doen. Dat was de jongen. Die stookte z'n zussie op. Die had *t achter de mouwen. Daarvan wist je zelden of je 'm van achter of van vore zag, of je hom of kuit an 'm had. Lag je achterover in je stoel, met je ogen dicht, dan zag je door de spleten hoe-ie met 'r zat te fluisteren, hoe-ie allemaal geniepige tekens gaf, en as-ie 't zussie op de slaapkamer goeie nacht ging zeggen, most je ten slotte an de trap roepen waar-ie bleef, zolang as 't gesmoes met d'r tweeën, zonder da-je 'n geluidje hoorde, duurde. Je kon je met

56