Vuurvlindertje

en zangrig getik van de afgeknapte eindjes glas, 't gerinkel van de wagentjes met de volgestouwde heldre en matglazen ballons, ’t draaien der schijven met de op maat gesmolten lampe-randjes, ver-gat-ie z’n angsten om ’t zusje ■— maar zodra-ie met Kobus in de buurt van 't arbeidersdorp kwam zat ’m de lammenadige historie weer dwars. Leen-tje zelf, stiller van speelsheid dan anders, waar-achtig-ouwer in ’r beweginkjes met de poppen en 'r geknutsel van lappies met 'n echte naald saam te wurmen — de spinnewebjes van mekaar doorwoelende rijgsteken was ze wel te boven, maar ’t bleef ’n onrustig gewriemel van wit garen in zwarte poppe-kleertjes, omdat je dat beter zag — Leentje werd stil en ziekelijk-gedwee, as tante Toos de kamer in kwam, en opnieuw ’t schuwe marmotje uit 't politie-bureau, als 'r vreemde stemmen in 't huis klonken. Ze dee dan net as Koertje, toen-ie die leeftijd had, maar 'r was nou 'n andere, ergere oorzaak. De smerige jongen, waarvan ze de naam niet eens wist, de geniepige, niet eens goed-Hollands sprekende slungel, die 'r met ijssneeuw ingesmeerd had, en die ze toen in 'r woede met de scherf op z'n vierkante kop had geslagen, zo dat de dokter van de fabriek 't haar had motten wegknippen en 'r 'n pleister-verband op had gelegen, lee met koorts in z'n bed, en omdat z'n vader, 'n uitgeweken Duitser, die op ^;t Laboratorium z^Jn brood verdiende, ’r schrikkelijk de smoor over in had, verdraaide-ie 't z'n klacht terug te nemen, praatten de mensen van 't dorp met gezichten van-dat-zal-me-wat-geven over 't geval van de kleine duivelin, die zo 'n kameraadje toegetakeld had. De een bew^reerde dit, de ander

5₄