Vuurvlindertje

boven kroop ze, na 'r goed overal heengesmeten te hebben •— ^;t kon 'r niks meer schelen, niks, niks .... — in 't achterste eind van 't grote bed, met 'r rug na de kamer toe, om ’t plekkie van moeder op ^ft matras niet te zien. Eerst beklapper-tandde ze de vijandige spoken om 'r heen, de moeder, die afgerost had, de oom, die nóóit dorst, de jongens, die haar alleen in de sneeuw hadden laten rechten, en door de klabak meenemen — toen langzaam uit 'r verkleuming bijkomend, trok ze de wollen dekens zo na zich toe, dat 'r in de andere bedhelft niks overbleef je mag nooit mijn helft 'r bij nemen, zee moeder altoos ■— maar ze had nou maling an alles — ze kon ze geen van allen meer luchten — want nou zatten zij bene jen d’r buik vol te stampen — en niemand dacht an haar .... As moeder tegen donker boven kwam, zou ze zich zo tegen de behangselkant opwringen, dat ze 'r niet hoefde an te raken ....

Benee werd 'r niet minder gewrokt. Was ’t anders op Zondag 'n gekakel over en weer, 'n oprakelen van weekse dingen, 'n vrolijk moppen vertellen, en mekaar in de alles omstolpende stilte vinden — nou at Kobus, die z'n maag niet bliefde te straffen .— 'n maag had nooit schuld, meende-ie, in zijn opvatting van de dingen op aarde, en daarom vond-ie ’t bezopen de blonde wildzang geen lappie met melig-geworden bonen en krakende aardappelkorsten te geven —- nou at Kobus met lange tanden, en omdat-ie telkes nijdige gedachten wegwrikte, en 't met moeder geen tweede keer an de stok wou krijgen, maalde-ie de zwartste, weerbarstigste korsten met ontembaar geweld, dat ’t in de zwijgenis der kamer weerklonk

5o