Vuurvlindertje

uit op de vloer gaan leggen uithaalde, en toen ze zich door 'r opwinding an 'n stoel most vasthou-en, om niet van 'r stokkie te raken, vroeg ze opstikken» af-zo-benauwd om 'n glaasie water. Terug in de sneeuwstraten, liep ze nog tegen 't kind, dat de hik van ’t huilen had, te foeteren, 'n Hand gaf ze 'r niet — zo boos as ze was — en omdat ze zich op 'r eigen uit de band springende stappen leek te wreken, zo as 'n dolleman as ze na huis werom liep, dribbelde Leentje as 'n kees-hondje, achter z'n baas-op-de-fiets, 'n eind uit 'r buurt. Ze had 'r bij kunnen gaan liggen van moeheid, en de hik zat 'r zo dwars, dat de mensen van ^;r kreungeluidjes schrikten. Zo kwamen ze thuis, de vrouw, half-ziek van ’t gejakker, grimmig van gehumeurdheid, en zich toch sjagrijnig inspannend, om zich niet in ander uiterste weer met 't rasveulentje te verzoenen ■— ’t kind an één stuk doorhikkend, met paarse pootjes ■— en met 'n eerste gevoel van haat voor de vrouw, die ’r in ’r zenuw-drift, in 't bijzijn van de rustig z’n pijpje rokende agent, zo geslagen had, dat ze ’t nóg voelde — en 'r zo tegen de grond had geslingerd, dat 'r knietje ontveld was.

Kobus, die zich eerst uit had gesloofd, om 't bedorven middagmaal, de as leer zo hard gebrajen osse-lappies, de verpapte bonen en de koud en stijf geworden aarpels op dreef te brengen ■— d'r was maar één remedie, pleegde-ie te redeneren, om kwaad-gehumeurde mensen, man en vrouw die met mekaar overhoop leeën, en familie met 'n dooie in huis, met de omgeving te verzoenen : d’r maag zo te vullen, dat de pruttelarij wegzakte — Kobus, die as de handigste bliksem 'n kleutje mar

47