Vuurvlindertje

der —• ze had niks gedaan —¹ die smerige jongen was ’t eerst begonnen .... En toen ze 'r lieten gillen en schreeuwen — ze waren 'r op ’t politiebureau an gewend, an ’t spektakel in de cellen, en de muur was behoorlijk-dik, kluwde ze zich tot 'n buideltje in de donkerste hoek van ’t hok, droogde 'r neusje met een van de wanten, nou 't met Ko's kles-se niet meer ging, en hoe langer hoe erger verkleumend, sliep ze toch rustigies in, o£ ’r op God's hele wereld geen jongen met 'n bloedend gat in z'n kop en geen mannen met glimmende knopen en sabels bestonden.

„Vooruit, schandaal 1” zei de wachtmeester voor de tweede keer, omdat ze zonder stellig begrip van de rare plek, waar ze zat, slaapdronken naar 'm opkeek. Maar toen 't in de leegte van 'r hoofdje terug-plonsde, 't gruwelijke van ’t gebeurde — 't opgebracht, opgesloten worden — 'r in volste werkelijkheid weer te pakken kreeg, toen gierde ze 't uit van angst, dat-ie 'r wat doen wou, en toen-ie 'r dacht te kalmeren, sloeg en trapte ze van zich af.

„Das 'n duvel, waarvan niks terecht komt,” zei de brigadier met lege handen weromkerend : „haal 'r d’r zelf maar uit .... Ik ben d’r vader, d'r voogd niet — ik maak me handen niet vuil. . .

Was tante Toos in 'r normale doen geweest, dan zou ze dikop meelij met ’t dochtertje van 'r gestorven zuster gehad hebben, maar ze was geen mens door de benauwdheid van 'r hart en ’t gekrop van 'r zenuwen. Ze hoorde enkel 't tieren van 't kind, dat als 'n gevangen vogel ’n opening tussen de tralies zocht ■— 'r was schandaal, terecht zoas de brigadier geroepen had -— ze had natte voeten

45