Vuurvlindertje

peren knobbel *r op, tegen z*n been had geklukt, telkes, bij iedere stap kluk-kluk, of-ie 'n kip onder z'n jas droeg ■— bij 'r binnen in 't donkere hok, waarnaast iemand nog harder as oom Ko lee te snurken, zou kommen, om ’r levend te slachten. As ze hoorde lopen, of 'n manne-stem gromde, wrong ze 'r blonde hoofdje tegen de rand van de bank, stopte ze ^;r vingers in 'r oren, neep ze 'r ogen dicht. En omdat tante Toos 'r van af 'r eerste jaren geleerd had al 'r zonden te biechten en niks voor de Lieve Heer, die toch alles bij je vanbinnen zag, stiekem te houen, maakte ze met 'r kleine pootje ’t teken des kruizes, zoas ze 't bij de mijmering an tafel dee, zei ze, haast niet te tellen zo dikkels : ik zal me beteren, Lieve Heer, en U nooit meer met zonde vergrammen, maar ze dacht 'r bij en zei ^;t net zo fluisterend-hardop, tegen 't snorken, as van 'n varken van de vent naast 'r in, dat as Koert, die de armoedzaaiers met z’n klompvoet niet na kon zetten, 'n bikkel in z'n oog kreeg, en Jo z'n bril an stukken vloog, zij zich niet met stinkende sneeuw hoefde te laten inzepen door 'n viezerik, die 'r goeie jurk bedierf, en die 'r beentje gelicht had .... Ik zal 't nooit meer zo hard met 'n stuk steen, zei ze midden in 'r angstbiecht, maar as-ie wéér an me komt, die jongen met z'n puistegezicht, zal 'k 'm 'n trap geven, dat-ie krom leit .... Dan, bibberend van kou en met handen as klompies ijs, huilde ze weer 'n deuntje, schopte ze doodsangstig tegen de ijzeren plaat van de deur, opgeschrikt door 'n gebons in'^;r dadelijke buurt, als de ronkende kerel as 'n roofdier krijste, reutelde, en probeerde zich om te draaien .— ze wou ^;r uit •— ze wou na moe

44