Vuurvlindertje

met bij na, dat-ze mekaar voor d’r leven ongelukkig maken, 't kleine schorum . . .

,,Ik woon in ’t Philipsdorp en ik hiet . . . ./' zette Toos, naar adem happend en huilerig in.

,, Jawel, da's bekend ■— 'k maak nóg geen verbaal . . . ./' zei de beambte : „jij most 'r kommen halen, om 'r zolang hier op te sluiten .... Dat onthouen ze voor later .... Dat geeft 'r de schrik in — Anders geloven ze niet, dat ’t menes is, as ze zó weg maggen .... As mijn jongen 't flikt, stop 'k 'm zonder eten of drinken in z’n nest . . . /'

,,Ja, ja, dat zal 'k ook/' klaagde Toos voor zich uit.

„Vooruit, schandaal 1” zei de wachtmeester toen, 'n deur met ’n luikje in de kille, schemerende gang openend.

'r Bewoog niks. 't Ding, dat zo tierig tussen Koert en Jo in, met 'r bouffante en 'r zondagse wanten, over de sneeuwweg 't dorp in was ge-kwiekt, zat als 'n verschrikt, schuw marmotje, op de natte vloer-plek, waar de ingedragen sneeuw gesmolten was. 'r Mutsje lag op de grond, en 'r zondagse jurk hing in kreukels om de gekruiste spillebeentjes. Ze had zo vreselijk-vréselijk zitten huilen, dat 'r geen plekkie meer droog an ome Ko's zakdoek, die toch ^;n héle-grote was, en die ze in de haast uit de kast had gegrepen, toen ze op stap gingen, was gebleven. Gedacht had ze de schrikkelijkste dingen, dat de lange agent, die 'r bij 'r pols vast had gehouen, die niet eens wou dat ze stil stond, om 'r lopend neussie te snuiten — as ze effen 'r arm verroerde, knepen z'n rooie vingers in 'r mouw — gedacht had ze, dat-ie met z'n blote sabel, die in 'n leer huissie met ^;n ko

43