Vuurvlindertje

„Hij liegt niet, juffrouw —■ ze zit op *t pelitie-bureau .... Daar ken je ^fr krijgen . . .

„Voor wat .... Het ze ^;n arm o£ 'n been gebroken .... Doe dan je bek open . . . .”

„De schooiers ■—- ’t uitschot . . . .,” raasde Koert ■— hij was zó door z'n woede heen, struikelde zo over z'n drift-gedachten, dat-ie 'r niet uitkwam.

Jo, nou in 't licht van ’t keukentje, met 'n rooie buil boven de vergroeide wenkbrauwen, en haast alles op de tast verhalend, gaf 'n verbrokkelde uiteenzetting, en bij de herinnering balde-ie z'n vuisten, of-ie de vijanden nog zag ....

„We liepen, juffrouw en dejen niks .... Toen koggelden de smeerlappen, die met d'r vijven waren eerst Koert z'n hoed af —- 't waren geen sneeuwballen maar bikkels van ijs «—- toen glee Koert languit op de grond en kreeg-ie 'n kanjer tegen z'n oog, dat de vlammen d'r uit sprongen .—-waar of niet, Koert — toen ben ik d'r op los gevlogen, sloegen de vuiliken me bril van me neus, da*k geen hand voor me uit kon zien ■—- toen hebben ze haar ingesmeerd — en toen . . . .”

„Nou en toen ?''

„Toen het ze *n jongen zo met 'n steen op z’n hoofd geslagen, dat-ie 'n gat in z'n hoofd had .... En toen most ze met 'n agent mee na *t bureau.” „En jullie wurmen zijn mee-gesukkeld,” hoonde tante Toos, verwoed de deur uit lopend.

4®