Vuurvlindertje

„Aliemachtigste !'' klaagde moeder, die *t nou zeker bedorven eten af had gezet : ,,dat is minstens zo iets as toen ze 't ongehoorzame kreng uit de vaart op hebben gehaald

En ze zag de zomeravond opnieuw voor zich, toen de ouwe sigarenmaker 'r in z'n armen an-droeg, en 'r kleertjes as 'n vuile vadoek om 'r lijfje plakten. Ze had 't kind toen eerst 'n paar draaien om 'r oren, toen ontelbare kussen gegeven.

Omdat Kobus z'n toffels bij 't potkacheltje te drogen zette, en met z’n vochtige sokken tegen de sintelbak ging zitten, sloeg ze zelf 'n doek om, maar net met de deurknop in de hand, hoorde ze 't schrapen van voeten op 't ijzeren rooster.

,,Daar bennen we,” zei Koert, bleek-van-inge-houden-woede binnen-stappend : „en je hoeft niet te schrikken, want 'r is niks gebeurd . . . .”

„Dat lieg je I" hijgde tante Toos ■— ze zag enkel 't schuwe uile-gezichtje van Jo in de por-taalschemer — en Jo was z'n bril kwijt.

,,Je mot 'r zellef komen halen ■— wij krijgen 'r niet mee," wrokte Koert : „meer as drie uur hebben we buiten staan blauwbekken, maar ze verdommen 't, as 'r moeder of 'r voogd 'r zellef niet weghaalt . . . .”

„Jij staat me voor te liegen ....," stotterde tante Toos, met de hand op ^;t wild-jagend hart : „d'r is wat gebeurd . . . . : „ik waarschouw je, grote kwajongen . . .

Toen zei Jo, de dreigementen in de zenuwver-woede stem hórend, en met z'n machteloze ogen keek-ie naar de rood-verwazende tegels van 't keukentje, of al wat-ie zei daar beschreven stond :

39