Vuurvlindertje

loos-dikwijls an de deur was wezen kijken, voor de zoveelste maal los : ,,kom jij nou ook is met je luie boddie in beweging 1 Jij zit maar ! Jij slobbert de ene pijp na de andere, terwijl ik door me zenuwen op wor gevreten I As jij d'r niet op uit gaat, doe ik 't zelf . . . /'

,,Wat maak-ie je druk V’ praatte hij opwindend van kalmte : ,,zijn wij, toen we hullie leeftijd hadden, nooit te laat thuisgekommen ? 't Is toch geen nacht. . . .”

,,Juist daarom/' praatte de vrouw met de zilveren haren, en ze beefde an 'r hele lichaam. Sinds ’t wanhoopsgedoe in Heerlen, raakte ze ’t zenuwjachten, as wié van ze te laat was, niet kwijt ; ,/t kleine varken, 't ongezeggelijke judas-merakel, 't beest-van-'n-kind, dat 'k vandaag of morgen 'n ongeluk rammel, is al z'n leven door 'n bijt gezakt 1 En nou durven de anderen niet thuis te kommen 1”

Met moeite hield ze zich in, om niet harder, niet grover te schimpen. Ze was dol op 't meisje — en as ze in angst om 'r zat, zette ze 'r razende genegenheid in de zotste scheldwoorden om.

Kobus liep in z'n trijpen toffels de weg op, de kraag van z'n jekker omgeslagen ■— je vatte altijd kou van boven, nooit van benejen — en zocht de zijstraatjes af. 't Was overal 'n kraaien en krioelen van kinderen, die de weelde van de zonnige winterse dag niet verdroegen, die glijbaantje speelden en priksleejen duwden. Eer-ie 't voortuintje, waar moeder stond te klappertanden, binnenstapte, had-ie 'n paar ongemakkelijk-ste-vige sneeuwballen in z'n nek, maar geen spoor van de drie,

38